روزگار غریبی است. نمی دانم بر کدام غصه بگریم. از رنج نان مردمان کشورم یا رنج درمان؟ ار بی کفایتی مسئولانی که عامدانه برای مردمشان واکسن تهیه نکردند تا آشغال های بنجل تولید کارخانه های خودشان را چندین برابر قیمت نوع خارجی بفروشند و در انتها هم نتواستند؟ یا ددمنشی عده ای دلال دیوصفت که در اوج بحران کرونا، دارو و سرم و اکسیژن را احتکار می کنند تا به چند برابر قیمت به نیازمندانی بفروشند که عزیزانشان در بستر مرگ افتاده اند.
استاد محمدرضا شفیعی کدکنی در مرداد ۱۴۰۰ شاید تلخ‌ترین واژه‌هایش را در وصف این روزهای وطن به کار گرفته است.
(کدکنی ۸۱ ساله، متولد نیشابور است)
«هرگز ندیده بودم چشم تو را چنین
در خون و اشک غوطه‌ور،
ای مامِ رنج‌ها!
ای میهنی که در تو به خواری
مثل اسیر جنگی یک عمر زیستیم
زین گونه زیستیم و هِق‌هِق گریستیم.»
منبع: کانال تلگرامی الینه گی
پی نوشت: واقعا درک نمی کنم چطور مسئولین وجدان هاشون راحته و شب راحت می خوابن. یعنی شما قطعا ذره ای به روز جزا اعتقاد ندارید.
خدا وکیلی نوبر حکومت داری هستن آقایون
برای تعطیلی امروز کلیه اطلاعیه متناقض دادن آخرش ما نفهمیدیم باید تعطیل باشیم یا نه. یه اطلاعیه همشهری منشر کرد و گروههای یک تا چهار رو به ترتیب نام برد و گفت گروههای دو تا چهار تعطیلن.
چند ماهی است که تمام دنیا درگیر ویروسی شده اند که به نام کووید-19 که متاسفانه افراد زیادی را قربانی نموده است. اینکه چگونه این ویروس در حالیکه در شهرهای بزرگ چین به غیر از ووهان، از قبیل پکن، شانگهای و ... به وضعیت قرمز نرسید اما بدون درگیر کردن کشورهای همسایه چین مثل ویتنام، هند، روسیه و ... ناگهان سر از ایران در آورد و سپس به چندین کشور دیگر صادر شد، و یا اینکه چرا پروازهای ماهان به چین به موقع قطع نشد، و هزاران چرای دیگر، در این مقال نمی گنجد اما یک سوال مهم را اینجا مطرح می کنم:
وظیفه حکومت ها در این زمان چیست؟
حکومت چین در قرنطینه ووهان، تمام نیازهای مردم را رایگان تامین کرد. حکومت کویت سه وعده غذا به مردمش تحویل می دهد. اروپایی ها انواع کمک های نقدی و غیر نقدی را برای شهروندان و کسب و کارشان در نظر گرفته است. اما ایران چطور؟؟؟
در روزهای اولیه شدت کرونا، خبرهایی مبنی بر کمبود ماسک و گان غیره در بیمارستان ها به گوش رسید که بماند. اما مشکل اصلی بعد از کروناست. جایی که هزاران کسب و کار از بین می روند و میلیون ها شاغل، بیکار خواهند شد. چک های برگشتی پر شمار باعث ورشکستگی بسیاری خواهد شد و این امر سلسله وار ادامه می یابد.
در نظر بگیرید مغازه داری را که یکی دو شاگرد داشته و بر اساس روال هر سال برای فروش آخر سال و شب عید آماده کرده بود که ناگهان با بحران کرونا روبرو شده است. هر چند که قبل از عید قرنطینه اجباری در کار نبود، اما فروش کسب و کارهایی از قبیل آجیل فروشان، لباس فروشان، کفش فروشان، آرایشگران، گل فروشان و ... با افت فاحش فروش مواجه شدند و چنانچه بر مبنای فروش شب عید و ایام نوروز، خریدهایی انجام داده باشند و چک هایی به فروشندگان ارائه کرده باشند، حالا با سررسید چک ها، امکان پاس کردن آنها را ندارندخصوصا اگر اقلامی که خرید کرده اند، فاسد شدنی باشد. از طرفی اگر دکان و مغازه شان استیجاری باشد، علاوه بر ضرر مذکور، اجاره مغازه ای که به دلیل قرنطینه باز نبوده را باید پرداخت کنند. اضافه بر این ها، حقوق شاگردان مغازه، عیدی و سنوات، حق بیمه، مالیات، قبوض آب و برق و گاز و ...
چنین افرادی رسما به زیر صفر خواهند رفت اگر حکومت دخالت مثبتی نکند. دولت در این اوضاع، می بایست علاوه بر کمک نقدی، مالیات ها را ببخشد، حق بیمه را به کردن بگیرد و وام های کم بهره و بلند مدت به صاحبان کسب و کار برای جبران خسارات بدهد. اما دریغ که ظاهرا در این اوضاع، قرار است فقط نظاره گر باشد
سال 98 سالی بود سرشار درد و رنج و غم و اندوه. سالی که با سیل شروع شد و به کرونا ختم شد. سالی که علاوه بر اینها، شاهد زلزله، رانش زمین، مشکلات وسیع اقتصادی، تحریم های گسترده، کشته شدن مردم بی دفاع در اعتراضات گرانی بنزین، ترور ارشدترین فرمانده نظامی کشور در کشوری دیگر توسط کشور ثالث، کشته شدن مردم در مراسم سردار شهید سلیمانی، هدف قرار گرفتن هواپیمای مسافری توسط پدافند هوایی، و همه گیری ویروس کرونا به دلیل عدم لغو پروازهای ماهان به چین و عدم قرنطینه قم و ...