ایرانیان باستان در سی و پنجمین روز از زمستان (پنجم بهمن) جشن نوسره را برگزار می کردند که در واقع پیش درآمدی بر جشن بزرگ سده بود. در این روز ایرانیان با برافروختن آتش، تاریکی و اهریمن را دور کرده و به جشن و پایکوبی می پرداختند.
نیکان ما در ایران باستان معتقد بودند برای شکرگزاری به درگاه آفریدگار بابت نعماتش، باید جشن گرفت و شاد بود و شاد زندگی کرد. لذا این جشن نیز به نوعی سپاسگزاری از حضرت احدیت محسوب می شد.
جشن نوسره گرامی باد
دوم بهمن در تقویم ایرانیان باستان مصادف با جشن بهمنگان است. وهومن یا بهمن یکی ازامشاسپندان است که گویند حضرت زرتشت به یاری وی به پیامبری رسیده است. بهمن فرشته موکل حیوانات مفید نظیر بهایم و ماکیان است و از این رو خروس نماد جشن بهمنگان می باشد. بهمن به معنای اندیشه نیک و کاملترین خردمند می باشد.
نکته جالب این است که در هزاران سال پیش پدران ما روزی را به بزرگداشت مقام حیوانات مفید اختصاص داده و در این روز کشتن حیوانات ممنوع بوده و ظاهرا گوشت هم در این روز نمی خوردند و خوراگ گیاهی طبخ می کردند.
جشن بهمنگان را بهمنجه، بهمنجنه و بهمنجان هم نامیده اند.
جشن بهمنگان خجسته باد
جشن آبانگان در دهمین روز از ماه آبان واقع شده و یکی از جشن های دوازدگانه ایران باستان است. این جشن به منظور بزرگداشت و تکریم آناهیتا، فرشته موکل بر آب که ایزدبانویی بسیار برجسته در فرهنگ پارسی است، برگزار می شود.
ادامه مطلب ...
جشن پنج هزار ساله سده نماد سپری شدن چله بزرگ و ایام سخت زمستان است و نیاکان ما هزاران سال است که پس از عبور به سلامت از چله بزرگ زمستان، با برافروختن آتش بصورت جمعی به جشن و پایکوبی مشغول می گردند.