قصه دلهای گرفتار

ای صبا آنچه شنیدی ز لب یار بگو
عاشقان محرم رازند نه اغیار بگو

هم توداری خبراز زلف شکن درشکنش
پیش ما قصه دلهای گرفتار بگو

شرح غارتگری زلف دلاویز بکن
وصف خون ریزی آن نرگس عیار بگو
 

بوی گیسویی مرا دیوانه کرد

فکر زنجیری کنید ای عاقلان
بوی گیسویی مرا دیوانه کرد

پیش هر بیگانه گویم راز خود
آشنا رویی مرا دیوانه کرد
 

عقیم دشت بی حاصل

عقیــم دشـت بی‌حاصل دلــم وای
نــســیـــم دره ی بــــاطـــل دلــم وای

خـراب خــسـتــه ی از پــا نـشـسـتـه
دلــم وا دل، دلــم وا دل، دلــم وای

دلــم تنگ و دلــم تنگ و دلــم تنگ
گــریـبـان غـمـت را مـی زنـد چـنگ
 

چون زلف توام جانا

چون زلف توام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
 

معدن وفا

تو ز عشق خود نپرسی که چه خوب و دلربایی
دو جهان به هم برآید چو جمال خود نمایی
تو شراب و ما سبویی تو چو آب و ما چو جویی
نه مکان تو را نه سویی و همه به سوی مایی

شهاب یاد تو در آسمان خاطر من

ستاره دیده فروبست و آرمید بیا
شراب نور به رگ های شب دوید بیا

ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت
گل سپیده شکفت و سحر دمید بیا
 

بود آیا که خرامان ز درم بازآیی؟

بود آیا که خرامان ز درم بازآیی؟
گره از کار فروبستهٔ ما بگشایی؟

نظری کن، که به جان آمدم از دلتنگی
گذری کن: که خیالی شدم از تنهایی