سینه زنی می کنیم، زنجیر می
زنیم، نذری می دهیم، ایستگاه صلواتی به پا می کنیم، مداحی می کنیم، می
گریانیم، گریه می کنیم و ... تا حسینی شویم؛ تقبل الله از همه ما!
این
اما همه ماجرا نیست؛ من که باور نمی کنم حسین(ع) با خاندان و یاران، در آن
دشت غریب، دم تیغ ستمکاران رفته باشد تا ما بعد از 1400 سال، کمی بگرییم ،
قیمه ای بخوریم و یک چایی داغ در لیوان یک بار مصرف و تمام!
من
بزرگ ترین هدف حسین (ع) را احیای "آزادگی" می دانم، آن هم نه فقط در میان
مسلمانان که بین همه انسان هایی که در آن زمان بودند، بعدها آمدند و خواهند
آمد؛ آنجا که برای همیشه ی تاریخ بانگ برآورد که اگر دین ندارید، "آزاده"
باشید.
من از این سخن، چنین در می یابم که آزادگی، پایه و بنیاد
انسانیت است که اگر نباشد، اساساً انسان شکل نمی گیرد وقتی انسانی در کار
نباشد، چه سخن از دین و ایمان و مکارم الاخلاق و نظایر این ها؟!
آزادگی نیز چنانچه از رفتار امام حسین(ع) بر می آید، عمل بر اساس "حقیقت" است و نه بر مبنای منافع فردی و گروهی.
این ملاکی است که پای بسیاری از ما در آن می لنگد، هر اندازه هم که هیأتی باشیم!
بسیاری
از ما نه تنها خود بر اساس حقیقت عمل نمی کنیم، بلکه دیگران را نیز از آن
باز می داریم؛ کسی که توصیه ای بر خلاف قانون می کند، کسی که پیشنهاد رشوه
می دهد، کسی که اعمال نفوذ می کند، کسی که در دادگاه شهادت دروغ می دهد یا
فقط بخشی از واقعیت را می گوید و ... همه این ها، دیگران را از عمل بر
مبنای حقیقت باز می دارند و آزادگی را از آنها می ستانند. بسیاری از ما، نه
فقط از آزادگی خود که از آزادگی دیگران نیز می هراسیم.
روزنامه
نگاری که بر اساس نفع شخصی یا گروهی می نویسد و حقیقت را کتمان می کند، آن
قاضی که رأیش را بر اساس سفارش های قدرتمندان صادر می کند، مدیری که نه بر
اساس حقیقت که بر مبنای منفعت شخصی یا سفارش صاحبان قدرت امضا می کند و...
هیچ کدام شان آزاده و حسینی نیستند و هر کدام شان بر اساس میزان دوری شان
از حقیقت و آزادگی، به صف یزیدیان نزدیک ترند ولو آن که از ابتدای محرم تا
آخر صفر مشکی بپوشند و بعد از نوشیدن هر جرعه آب، زیر لب زمزمه کنند:
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین... .
وه که جامعه امروز ما چقدر نیازمند آزادگی است!
منبع: عصر ایران