حمله مغول به ایران

اول مهرماه سالروز حمله وحشیانه مغول به ایران زمین است. با بررسی تاریخ آن روزگار، می توان دریافت که شاه بی عرضه خوارزمشاهی در حالیکه می توانست با درایت از در دوستی با چنگیزخان درآید ابتدا آنها را خوار و خفیف شمرده و فرستادگان چنگیز را گردن می زند و سپس با آگاهی از حمله سپاه مغول، به جای آنکه در پیشاپیش سپاه به مبارزه با ایشان برخیزد، راه فرار را بر می گزیند و شهر به شهر متواری می گردد و مغولان هم در پیش، مردم بی دفاع شهرها را کشته و مورد تجاوز قرار می دادند و ...

 

با بررسی اجمالی تاریخ متوجه می شویم که مردم ایران زمین هرگاه از دولت و حکومت خود ناراضی بودند، در برابر دشمن خارجی بدون کمترین واکنشی تسلیم می شدند. نمونه های بارز این ادعا را می توان در حمله اسکندر مقدونی، حمله اعراب،حمله مغول، حمله محمود افغان و حتی شهریور 1320 و حمله متفین دید. اما هرگاه از حاکمان خود رضایت داشتند، با چنگ و دندان از این آب و خاک دفاع کردند هر چند که دشمن قویتر و کارآمدترباشد.

براین مدعا هم می توان دفاع ایرانیان در برابر امپراطوری کشورگشای عثمانی، اخراج پرتغالی ها از خلیج فارس و دفاع در برابر ارتش تا دندان مسلح عراق در جنگ تحمیلی را مثال زد.

کاش حاکمان فعلی ایران زمین هم این موضوع را درک می کردند و با راضی نگهداشتن مردم، هم موجب رضایت خدای خود می شدند و نیز پشتیبانی مردم را در مواجه با حملات متخاصمان به همراه داشتند.

شخصا از احتمال حمله طالبان نگرانم. چرا که ممکن است میلیون ها هوادار طالبان در پوشش مهاجرین در حال حاضر در اقصی نقاط کشور حاضر باشندو به محض دریافت دستور، جنگی نامرئی را آغاز کنند.

به یاد داشته باشیم که نه سپاه مغول، نه سپاه عرب و نه سپاه محمود افغان در حالت طبیعی یارای مقابله با ارتش عظیم ایران زمین را نداشتند بلکه موجبات اصلی شکست، ناکارآمدی حکومت که منجر به ضعف ارتش و بنیان دفاعی کشور شده بود و نیز نارضایتی مردم که منجر به عدم همکاری با ارتش و عدم دفاع در برابر مهاجمبن گردید، بوده است.