این شعر که کاندیدای شعر برگزیده ی سال
۲۰۰۵ شده سروده ی یک بچه ی آفریقایی است و استدلال زیبا
و شگفت انگیزی دارد:
وقتی به دنیا میام، سیاهم،
وقتی بزرگ میشم، سیاهم،
وقتی میرم زیر آفتاب،
سیاهم،
وقتی می ترسم، سیاهم،
وقتی مریض میشم، سیاهم،
وقتی می میرم، هنوزم
سیاهم …
و تو، آدم سفید،
وقتی به دنیا میای، صورتی ای،
وقتی بزرگ
میشی، سفیدی،
وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی،
وقتی سردت میشه، آبی ای،
وقتی
می ترسی، زردی،
وقتی مریض میشی، سبزی،
و وقتی می میری، خاکستری ای …
و
تو به من میگی رنگین پوست
؟؟؟!!!
منبع: ایمیل یکی از دوستان