فرزندان تو، فرزندان تو نیستند،
آنها پسران و دخترانی زندگی در تمنای خویش‌اند.
آنها از طریق تو می‌آیند نه از تو
و با اینکه با تواَند، به تو تعلق ندارند.
ممکن است محبت و عشق خود را به آنها بدهی
ولی افکارت را هرگز.
افکارشان متعلق به خودشان است.
می‌توانی مثل آنها باشی
اما هرگز نخواه آنها را مثل خود بسازی.
ممکن است خانه‌ای برای جسمشان بسازی
ولی برای روحشان هرگز.
روح آنها در خانه‌ی فردا ساکن است
که تو را حتی در رویاهایت به آن راهی نیست.
زندگی به عقب بازگشتی نخواهد داشت
و در دیروزها نیز در جا نخواهد زد.
(جبران خلیل جبران)