مسابقه اخیر پرسپولیس و تراکتور که با برتری 2-0 پرسپولیس خاتمه یافت با حواشی فراوان همراه بود و صحنه های زشت و غم انگیز دیگری را برای فوتبال و فرهنگ این کشور رقم زد. لذا سعی می کنم بصورت بیطرفانه موضوع را تجزیه و تحلیل کنم تا شاید بتوان از تکرار چنین صحنه هایی جلوگیری کرد.
ادامه مطلب ...
ایرانیان باستان سال را به چهار فصل تقسیم نموده و هر فصل را نیز به دو نیمه بخش می نمودند. این تقسیم بندی ها با اعتقاداتی نیز همراه بود. برای نمونه مردم ایران زمین نیمه زمستان را جشن می گرفتند زیرا معتقد بودند که در این روز سرما که به اهریمن نسبت داده می شد، خواهد شکست و زمان باقیمانده تا نوروز، هوا به سمت گرم شدن پیش خواهد رفت و گیاهان بیدار می شوند.
جشن نیمه زمستان خجسته باد
جشن سده از قدیمی ترین جشن های ایرانی حتی قدیمی تر از نوروز است. فردوسی در شاهنامه آنرا به دوران هوشنگ شاه دومین پادشاه پیشدادی نسبت می دهد. جشن سده جشن پیدایش آتش است. در روایت اساطیری ایران باستان آمده است که هوشنگ شاه به هنگام شکار، مار بزرگ سیاه رنگی را می بیند و به سوی آن سنگی پرتاب می کند که از برخورد سنگ با سنگ دیگر، جرقه ای پدید می آید و بوته خشکی در آن حوالی آتش می گیرد.
در آئین باستان پارسی، روز پنجم هر ماه به سپندارمذ نسبت داده شده است و چون خواستگاه آریایی ها مناطق سردسیر بوده است از سرما و تاریکی هراس داشتند و آنرا نشان اهریمن دانسته و سعی می کردند تا با برگزاری جشن ها و آتش افروختن ها، گرما و نور را جایگزین سرما و تاریکی نمایند.
در نامگذاری روزهای ماه در ایران باستان، سه روز از هر ماه دی نامیده شده است. دی برگرفته از واژه اوستایی "دَدوَه" به معنای آفریننده است. بر اساس سنت ایرانیان باستان که تقابل روز و ماه را جشن می گرفتند، جشن دیگان را سه روز و به روایتی دیگر چهار روز برگزار می کردند. پیشینیان ما ماه سی روزه را به چهار قسمت تعیین کرده و هر بخش را با نام خدا شروع می کردند.
در باور ایرانیان باستان، آذر به معنی آتش تنها عنصری بود که آلودگی را به خود نمی گرفت و در واقع آتش عنصری است که به سه عنصر دیگر هستی یعنی خاک، آب و باد جان می بخشد و تمام نیروی سه عنصر دیگر را از آتش می دانستند. پارسیان آتش را نماد پاکی و نوری از جانب اهورامزدا می انگاشتند و آن را گرامی می داشتند.
آبانگان جشن بزرگداشت ایزد بانوی آبهای روی زمین، آناهیتا خجسته باد