جشن نوسره

در آئین باستان پارسی، روز پنجم هر ماه به سپندارمذ نسبت داده شده است و چون خواستگاه آریایی ها مناطق سردسیر بوده است از سرما و تاریکی هراس داشتند و آنرا نشان اهریمن دانسته و سعی می کردند تا با برگزاری جشن ها و آتش افروختن ها، گرما و نور را جایگزین سرما و تاریکی نمایند.

جشن نوسره نیز یکی از این جشن هاست و بسیاری آن را پیش درآمدی بر جشن بزرگ سده بوده دانسته اند و ایرانیان خود را برای برگزاری هر چه باشکوهتر جشن سده آماده می کرده اند. برپایی آتش و خواندن نیایش و دعا در درگاه حق از آداب برگزاری جشن نوسره بود.