جشن نوسره

در آئین باستان پارسی، روز پنجم هر ماه به سپندارمذ نسبت داده شده است و چون خواستگاه آریایی ها مناطق سردسیر بوده است از سرما و تاریکی هراس داشتند و آنرا نشان اهریمن دانسته و سعی می کردند تا با برگزاری جشن ها و آتش افروختن ها، گرما و نور را جایگزین سرما و تاریکی نمایند.

بهمنجه

بهمن از واژه اوستایی وهومن به معنی اندیشه نیک، منش یا خرد سپندینه (مقدس) ریشه گرفته است. بهمن فرشته نگاهبان حیوانات بوده و خروس پرنده ویژه جشن بهمنگان است و گل یاس سپید نماد بهمن است. به جشن بهمنگان، بهمنجه هم گفته می شود. ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه عن القرون الخالیه آورده است:

"روز دوم آن روز بهمن عید است که برای توافق دو نام آنرا بهمنجه نامیده اند"

جشن میلاد خورشید، اولین روز از جشن های چهارگانه دیگان

در نامگذاری روزهای ماه در ایران باستان، سه روز از هر ماه دی نامیده شده است. دی برگرفته از واژه اوستایی "دَدوَه" به معنای آفریننده است. بر اساس سنت ایرانیان باستان که تقابل روز و ماه را جشن می گرفتند، جشن دیگان را سه روز و به روایتی دیگر چهار روز برگزار می کردند. پیشینیان ما ماه سی روزه را به چهار قسمت تعیین کرده و هر بخش را با نام خدا شروع می کردند.

آبانگان

آبانگان جشن بزرگداشت ایزد بانوی آبهای روی زمین، آناهیتا خجسته باد

مهرگان

مهرگان یا جشن خورشید مصادف با تاجکذاری فریدون پس از غلبه بر ضحاک ماردوش است. رودکی بزرگ در این خصوص می فرماید:

ملکا جشن مهرگان آمد / جشن شاهان و خسروان آمد

جز به‌جای ملحم و خرگاه / بدل باغ و بوستان آمد

مورد به‌جای سوسن آمد باز / می به‌جای ارغوان آمد

تو جوانمرد و دولت تو جوان / می به بخت تو جوان آمد

جشن باستانی مهرگان خجسته باد

شهریورگان

ویریه یکی از امشاسپندان زرتشتی است. ریشه نام شهریورگان در اوستا خثرورییهه و در زبان پهلوی شهرور و در فارسی شهریور یا شهریار است. همه امشاسپندان دارای دو وجه مینوی و زمینی هستند. ویریه در جهان مینوی نمایده قدرت و شهریاری مطلقه اهورامزدا و در زمین نگاهبان و سرپرست فلزات و جنگ افزارهاست.

جشن چله تابستان

نیاکان ما عدد 40 را عدد مقدسی می دانستند. بنابراین برای خیلی چیزها چله می گرفتند. یکی از چله های معروف چله زمستان است که شامل چله بزرگ و چله کوجک می شود. برای بهار و تابستان هم داستان به همین طریق بوده است. لذا دهم امرداد را به عنوان چله تابستان به جشن و سرور می پرداختند. همانطور که در پست های قبلی خدمتتان عرض شد، نیاکان ما اعتقاد داشتند که برای شکرگزاری به درگاه آفریدگار عالم، انسان موظف است که شاد باشد و شاد زندگی کند. لذا در تاریخ ایران باستان در هر ماه جشن های مختلف و متنوعی گرفته می شده است.