ایرانیان باستان در سی و پنجمین روز از زمستان (پنجم بهمن) جشن نوسره را برگزار می کردند که در واقع پیش درآمدی بر جشن بزرگ سده بود. در این روز ایرانیان با برافروختن آتش، تاریکی و اهریمن را دور کرده و به جشن و پایکوبی می پرداختند.
نیکان ما در ایران باستان معتقد بودند برای شکرگزاری به درگاه آفریدگار بابت نعماتش، باید جشن گرفت و شاد بود و شاد زندگی کرد. لذا این جشن نیز به نوعی سپاسگزاری از حضرت احدیت محسوب می شد.
جشن نوسره گرامی باد
فرا رسیدن سالروز میلاد حضرت امیرالمومنین علی (ع) و روز پدر گرامی باد
دوم بهمن در تقویم ایرانیان باستان مصادف با جشن بهمنگان است. وهومن یا بهمن یکی ازامشاسپندان است که گویند حضرت زرتشت به یاری وی به پیامبری رسیده است. بهمن فرشته موکل حیوانات مفید نظیر بهایم و ماکیان است و از این رو خروس نماد جشن بهمنگان می باشد. بهمن به معنای اندیشه نیک و کاملترین خردمند می باشد.
نکته جالب این است که در هزاران سال پیش پدران ما روزی را به بزرگداشت مقام حیوانات مفید اختصاص داده و در این روز کشتن حیوانات ممنوع بوده و ظاهرا گوشت هم در این روز نمی خوردند و خوراگ گیاهی طبخ می کردند.
جشن بهمنگان را بهمنجه، بهمنجنه و بهمنجان هم نامیده اند.
جشن بهمنگان خجسته باد
به صد یلدا الهی زنده باشی
انار و سیب و انگورخورده باشی
اگر یلدای دیگرمن نباشم،
تو باشی و تو باشی و تو باشی
یلدای پارسی مبارک
پی نوشت: متاسفانه نمی دونم شاعر این شعر کیه؟