ابر سحرخیز ببار و ببار

ابر سحرخیز ببار و ببار
هیچ مپرهیز، ببار و ببار
فرصت پنهان شدنم را بگیر
رحم نکن بر منِ در من اسیر
ماهی من، تُنگ پذیری نداشت
حیف جز این نیز گزیری نداشت
تُنگ نه، شاید دلِ تَنگم چه فرق
این که منم شیشه و سنگم، چه فرق

جان به قربانِ تو ای جانانه آذربایجان

تو همایون مهدِ زردشتی و فرزندانِ تو
پورِ ایران‌اند و پاک‌آیین نژادِ آریان

اختلافِ لهجه ملیت نزاید بهرِ کس
ملتی با یک زبان، کمتر به یاد آرد زمان

گر بدین منطق تو را گفتند ایرانی نه‌ای
صبح را خوانند شام و آسمان را ریسمان
 

ندانم از این دنیا چه خواهم

بخوان ز نگاهم که غرق گناهم
بگو چه کنم گم کرده راهم
ندانم از این دنیا چه خواهم

بگو، تو بگو رو به که آرم
به دست چه کس دل بسپارم
کجا برم این دل که نباشد
نشان تو ای صبح بهارم

هر کجا پا می گذارم
خاطراتی از تو دارم
بیا بهار را گذشته ها را
تو بار دیگر به خاطر آور
 

بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران

بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران
 

مهدی اخوان ثالث

شب از شب‌های پاییزیست.
از آن همدرد و با من مهربان شبهای شک‌آور
ملول و خسته‌دل، گریان و طولانی.
شبی که در گمانم من
که آیا بر شبم گرید، چنین همدرد،
و یا بر بامدادم گرید، از من نیز پنهانی.
 

در این حصار بشکن

نفسم گرفت ازین شب در این حصار بشکن
در این حصار جادویی روزگار بشکن

چو شقایق از دل سنگ برآر رایت خون
به جنون صلابت صخره ی کوهسار بشکن
 

چون جغد آشیانه به ویران نهاده ایم

امشب چو لاله داغ تو بر جان نهاده ایم
دیوانه وار سر به بیابان نهاده ایم

عشق تو زندگانی ما را خراب کرد
چون جغد آشیانه به ویران نهاده ایم