نیاکان ما عدد 40 را عدد مقدسی می دانستند. بنابراین برای خیلی چیزها چله می گرفتند. یکی از چله های معروف چله زمستان است که شامل چله بزرگ و چله کوجک می شود. برای بهار و تابستان هم داستان به همین طریق بوده است. لذا دهم امرداد را به عنوان چله تابستان به جشن و سرور می پرداختند. همانطور که در پست های قبلی خدمتتان عرض شد، نیاکان ما اعتقاد داشتند که برای شکرگزاری به درگاه آفریدگار عالم، انسان موظف است که شاد باشد و شاد زندگی کند. لذا در تاریخ ایران باستان در هر ماه جشن های مختلف و متنوعی گرفته می شده است.
ادامه مطلب ...
پدران باستانی مان اعتقاد داشتند از آنجا که انسان اشرف مخلوقات است، پروردگار دوست دارد تا او را همواره شاد و مسرور ببیند. لذا در هر فرصتی جشنی به پا نموده و به پایکوبی و شادی می گرداختند. متاسفانه در گذر زمان بسیاری از جشن های باستانی کم رنگ و کم رنگتر و حتی محو شدند.
یکی از جشن هایی که در زمان حال اثر کمتری از آن یافت می شود، جشن پایان چله تابستان یا چله تموز است. بر اساس اعتقادات پیشینیان، چله تابستان از اول تیر شروع و تا 10 مرداد ادامه می یافت.
ایرانیان باستان از ابتدای تیرماه تا دهم مرداد راچله تموز و از دهم مرداد تا پایان این ماه را چله خرد نامیده بودند و لذا به مناسبت پایان چله تموز یا چله تابستان جشنی برگزار نموده و به شادی پرداخته و ایزد را به سبب وجود شادی سپاس می گفتند.
جشن پایان چله تموز (چله تابستان) خجسته باد