سروشگان

سروش از ریشه sru و در اوستا به معنای فرمانبرداریست. سروش ایزدی است که نیایش را به مردم آموخت. سروش بر فراز البرز کوه کاخ بسیار بزرگی با یک هزار ستون همیشه روشن و ستاره سان دارد و برای پاسبانی مخلوقات اهورا مزدا هر روز سه بار به دور زمین می گردد و همیشه بیدار بوده و قبل از طلوع آفتاب بانگ زده و مردم را به نیایش به درگاه پروردگار فرا می خواند. او مراقبت از نظم جهان را عهده دار است و هیچ موجودی از ایشان پیشی نمی گیرد و بدین گونه است که او دشمنان خود را هر کجا که باشند دستگیر می کند.

جشن سروشگان

هفدهم فروردین مصادف با جشن سروشگان در ایران باستان است. سروش از ایزدان بزرگ آئین زرتشتی است که نیایش را به مردم آموخت. ابوریحان بیرونی می نویسد: سروش اولین کسی است که مردم را برای ستایش پروردگار به زمزمه کردن امر کرده است. در این روز دعا و عبادت کردن و به معبد رفتن بسیار نیک است.