سروشگان

سروش از ریشه sru و در اوستا به معنای فرمانبرداریست. سروش ایزدی است که نیایش را به مردم آموخت. سروش بر فراز البرز کوه کاخ بسیار بزرگی با یک هزار ستون همیشه روشن و ستاره سان دارد و برای پاسبانی مخلوقات اهورا مزدا هر روز سه بار به دور زمین می گردد و همیشه بیدار بوده و قبل از طلوع آفتاب بانگ زده و مردم را به نیایش به درگاه پروردگار فرا می خواند. او مراقبت از نظم جهان را عهده دار است و هیچ موجودی از ایشان پیشی نمی گیرد و بدین گونه است که او دشمنان خود را هر کجا که باشند دستگیر می کند.

سروش نابود کننده دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان) اعمال انسان ها را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران کیفر می دهد. سروش اولین موجود ماورائی در شاهنامه است که بصورت پری پلنگینه پوش در داستان کیومرث برای آگاه کردن او از توطئه اهریمن و خزروان دیو بر کیومرث وارد می شود.

ز گیتی بر آمد سراسر سروش

به آذر بد این جشن روز سروش

نماد سروش خروس است که هر روز مردم را برای نیایش پروردگار از خواب بیدار می کند. سروش روز (هفدهم)  از ماه فروردین را جشن سروشگان نامگذاری کرده اند.

سروشگان خجسته باد