در نامگذاری روزهای ماه در ایران باستان، سه روز از هر ماه دی نامیده شده است. دی برگرفته از واژه اوستایی "دَدوَه" به معنای آفریننده است. بر اساس سنت ایرانیان باستان که تقابل روز و ماه را جشن می گرفتند، جشن دیگان را سه روز و به روایتی دیگر چهار روز برگزار می کردند. پیشینیان ما ماه سی روزه را به چهار قسمت تعیین کرده و هر بخش را با نام خدا شروع می کردند.
آبانگان جشن بزرگداشت ایزد بانوی آبهای روی زمین، آناهیتا خجسته باد
مهرگان یا جشن خورشید مصادف با تاجکذاری فریدون پس از غلبه بر ضحاک ماردوش است. رودکی بزرگ در این خصوص می فرماید:
ملکا جشن مهرگان آمد / جشن شاهان و خسروان آمد
جز به‌جای ملحم و خرگاه / بدل باغ و بوستان آمد
مورد به‌جای سوسن آمد باز / می به‌جای ارغوان آمد
تو جوانمرد و دولت تو جوان / می به بخت تو جوان آمد
جشن باستانی مهرگان خجسته باد
ویریه یکی از امشاسپندان زرتشتی است. ریشه نام شهریورگان در اوستا خثرورییهه و در زبان پهلوی شهرور و در فارسی شهریور یا شهریار است. همه امشاسپندان دارای دو وجه مینوی و زمینی هستند. ویریه در جهان مینوی نمایده قدرت و شهریاری مطلقه اهورامزدا و در زمین نگاهبان و سرپرست فلزات و جنگ افزارهاست.
در زبان پهلوی امرداد به معنای نامیرا یکی از امشاسپندان آئین زرتشت است که از واژه اوستایی امرتات مشتق شده است که متاسفانه در زبان پارسی امروزی به آن مرداد به معنای میرا و فانی گفته می شود. خرداد و امرداد امشاسپندان کمال و دوام در جهان مینوی و پرستاران آب و گیاه در جهان خاکی همواره در کنار هم نامبرده می شوند.