شماره ات چند است؟

قطارِ خطّ لبت راهی سمرقند است
بلیت یک سره‌ از اصفهان بگو چند است؟

عجب گلی زده‌ای باز گوشه‌ی مویت
تو ای همیشه برنده! شماره‌ات چند است؟

بچه محله امام رضایُم

شعر طنز با لهجه مشهدی

بچه محله امام رضا



**


موره میبینی که شر و با صفایم

بچه محله امام رضایم

زلزلیم حادثیم بلایم

بچه محله امام رضایم

هر روز جمعه دلومه مبندم

به پینجله طلا و ورمگردم

کار و بارم ردیفه با خدایم

بچه محله امام رضا یم

به موبگو بیا به قله قاف

اصلا مو ره بیزر همونجه علاف!

قرار مرار هر چی بیگی مو پایم

بچه محله امام رضایم

دروغ ، مرغ نیست مییون ما باهم

الان به عنوان مثال تو حرم

چند روزه که تو نخ کفترایم

بچه محله امام رضایم

چشم موره گیریفته چنتا کفتر

گفته خودش: چنتاشه خواستی وردر

الان درم خادماره مپایم

بچه محله امام رضایم

کفتراره که بردم از روگنبد

مرم مو واز تونخ رفت وآمد

تو نخشه او گنبد طلایم

بچه محله امام رضایم

گنبده نصب شب مده به دستم

او گفته: هر وخ که بییی مو هستم

مویم که قانع و بی ادعایم

بچه محله امام رضایم

وخته میبینم توی عالم همه

ازش میگیرن و مگن واز کمه

گنبدشه اگر بده رضایم

بچه محله امام رضایم

گنبد وممبد نموخوام باصفا

سی ساله پای سفره ای آقا

منتظر یک ژتون غذایم

بچه محله امام رضایم



قاسم رفیعا

ای حرف هایت بی بدیل

رنگ موهایت طلا، ای طعم لب هایت عسل

من تشنه ی یک بوسه ام ،حی علی خیرالعمل


حی علی خیر العمل ،حی علی خیر العمل

الله اکبر ای صنم ،الله اکبر ای هبل


هر روز با یاد تو هفده بار شاعر می شوم

روزی سه نوبت گفته ام در مدح چشمانت غزل


پیراهنت دشتی پر از گل های وحشی می شود

دشتی که در آن می کند فرهاد شیرین را بغل


ایرانی و هندی برایم هر دو جورش را برقص

ای تاج دارا روی سر ، ای خانه ات تاج محل


ای چشم هایت چون دو ببر وحشی مازندران

با رفتنت انداختی مازندران را در هچل


چشمان من در لحظه دیدار با چشمان تو

حیران تر از چشم شتر هایند در جنگ جمل


بیت نهم را با زبان خود به شعرم هدیه کن

ای حرف هایت بی بدیل ،ای شعر هایت بی بدل



آمنه دولت آبادی

تحت تعقیب

یک روز از بهشتت

دزدیده ایم یک سیب

عمری است در زمین ات

هستیم تحت تعقیب

من از تو نباید خبری داشته باشم؟

ای کاش چو پروانه پری داشته باشم

گر دولت دیدار تو در خانه ندارم

ای کاش که در ره‌گذری داشته باشم

از فیض حضور تو اگر دورم ومحروم

از دور به رویت نظری داشته باشم

گویند که یار دگری جوی و ندانند

بایست که قلب دگری داشته باشم

از بلهوسی‌ها هوسی مانده نگارا

وان این که به پای تو سری داشته باشم

تاریک‌شبی گشت شب و روز جوانی

ای کاش امید سحری داشته باشم

در مجلس ارباب تکلف چه بگویم

در می‌کده باید هنری داشته باشم

بگذار که از دوستی باده‌فروشان

رگبار غمت را سپری داشته باشم

هم‌صحبتی و بوس و کنارت همه گو هیچ

من از تو نباید خبری داشته باشم؟

بسیار مکن ناله که این شعله «عمادا»
می‌سوزد اگر خشک و تری داشته باشم

عماد خراسانی

شد علی از غم رها

چرخ از این ماتم گریبانش سحرگاهان شکافت               یا قفس بشکست و یا دیواره ی زندان شکافت

شد علی ازغم رها فزت و رب الکعبه  گفت                   ابن ملجم چون که فرق بهترین انسان شکافت

بر همان جائی که عمروعبدود شمیر زد                        دست  اشقی الاشقیا  زد ضربتی برآن شکافت

درد

هیچ کس نشناخت دردا درد پنهان علی(ع)               چون کبوتر ماند در چاه شب، افغان علی

ای غم از درد علی، بویی نیاوردی به دست               گرچه همچون عود عمری سوختی جان علی

ناله مجروح دارد ساز غم، امشب مگر                       خورده زخم از ناطرازان فرق میزان علی

داده بود انگشتری را بر گدای دیگری                         داد جان را بر شهادت، لطف حیران علی

از شکاف زخم، جان را داد با شرمندگی                    بر فقیری چون شهادت، لطف عریان علی

سر برآورده ست چون خورشید از جیب فلک              ناله افتاده در چاه زنخدان علی