بهمنجه

بهمن از واژه اوستایی وهومن به معنی اندیشه نیک، منش یا خرد سپندینه (مقدس) ریشه گرفته است. بهمن فرشته نگاهبان حیوانات بوده و خروس پرنده ویژه جشن بهمنگان است و گل یاس سپید نماد بهمن است. به جشن بهمنگان، بهمنجه هم گفته می شود. ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه عن القرون الخالیه آورده است:

"روز دوم آن روز بهمن عید است که برای توافق دو نام آنرا بهمنجه نامیده اند"

 

به روایتی در این روز شکار حیوانات و به روایت دیگر خوردن غذاهایی که از گوشت حیوانات پدید آمده است، خودداری می کرده اند. اسدی طوسی در کتاب لغت فرس آورده است: " جشنی که دوم روز از بهمن ماه کنند و طعام ها سازند و سرخ و زرد بر سر کاسه ها نهند و ماهی و تره و ماست آرند."

این روز تا حمله مغول جشن گرفته می شد اما پس از حمله مغول بهمنگان به تدریج از یادها رفت. یکی از رسوم این جشن پختن آش بهمنگان است که به آن آش هفت دانه هم می گفتند.