ای کاش که پروانه صفت سوخته بودم

در شعله آن شمع که افروخته بودم
ای کاش که پروانه صفت سوخته بودم

نقشی ز وفا نیست در این مرحله یارب
من درس وفا را ز که آموخته بودم
 

کز دل پرسوز آهی می‌کشم

آرزوی روی ماهی می‌کشم
حسرت چشم سیاهی می‌کشم

بخت من آنگاه و امید وصال
حسرت شیرین‌نگاهی می‌کشم
 

ای نصیحت گر من یار وفادار کجاست

از که پرسم من دلخسته که دلدار کجاست
سوختم ز اتش تن دود چه شد یار کجاست
 

فرصتی بود ولی حیف که از دست برفت

سرخوش آمد ز در و مِی زد و سرمست برفت
فرصتی بود ولی حیف که از دست برفت

لحظه ای چند نشست و سخنی چند بگفت
تا بگفتم که مرا هم سخنی هست برفت
 

گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

درکنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را بکف هر که نهم باز پس آورد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد
 

بحر نیاز

خفته در چشم تو نازی است که من می‌دانم
نگهت دفتر رازی‌ است که من می‌دانم

قصه ای را که به من طرهٔ کوتاه تو گفت
رشتهٔ عمر درازی‌ است که من می‌دانم

بی‌نیازانه به ما می‌گذرد دوست،ولی
سینه‌اش بحر نیازی‌ است که من می‌دانم
 

آتش دوزخ نسوزاند دل بـی درد را

دل ز شوق گریه ای مستانه می سوزد مرا         
عاقلان ! رحمی که این دیوانه می سوزد مرا

 آتش دوزخ نسوزاند دل بـی درد را
ساقی مجلس به یک پیمانه می سوزد مرا