چند ماهی است که تمام دنیا درگیر ویروسی شده اند که به نام کووید-19 که متاسفانه افراد زیادی را قربانی نموده است. اینکه چگونه این ویروس در حالیکه در شهرهای بزرگ چین به غیر از ووهان، از قبیل پکن، شانگهای و ... به وضعیت قرمز نرسید اما بدون درگیر کردن کشورهای همسایه چین مثل ویتنام، هند، روسیه و ... ناگهان سر از ایران در آورد و سپس به چندین کشور دیگر صادر شد، و یا اینکه چرا پروازهای ماهان به چین به موقع قطع نشد، و هزاران چرای دیگر، در این مقال نمی گنجد اما یک سوال مهم را اینجا مطرح می کنم:
وظیفه حکومت ها در این زمان چیست؟
حکومت چین در قرنطینه ووهان، تمام نیازهای مردم را رایگان تامین کرد. حکومت کویت سه وعده غذا به مردمش تحویل می دهد. اروپایی ها انواع کمک های نقدی و غیر نقدی را برای شهروندان و کسب و کارشان در نظر گرفته است. اما ایران چطور؟؟؟
در روزهای اولیه شدت کرونا، خبرهایی مبنی بر کمبود ماسک و گان غیره در بیمارستان ها به گوش رسید که بماند. اما مشکل اصلی بعد از کروناست. جایی که هزاران کسب و کار از بین می روند و میلیون ها شاغل، بیکار خواهند شد. چک های برگشتی پر شمار باعث ورشکستگی بسیاری خواهد شد و این امر سلسله وار ادامه می یابد.
در نظر بگیرید مغازه داری را که یکی دو شاگرد داشته و بر اساس روال هر سال برای فروش آخر سال و شب عید آماده کرده بود که ناگهان با بحران کرونا روبرو شده است. هر چند که قبل از عید قرنطینه اجباری در کار نبود، اما فروش کسب و کارهایی از قبیل آجیل فروشان، لباس فروشان، کفش فروشان، آرایشگران، گل فروشان و ... با افت فاحش فروش مواجه شدند و چنانچه بر مبنای فروش شب عید و ایام نوروز، خریدهایی انجام داده باشند و چک هایی به فروشندگان ارائه کرده باشند، حالا با سررسید چک ها، امکان پاس کردن آنها را ندارندخصوصا اگر اقلامی که خرید کرده اند، فاسد شدنی باشد. از طرفی اگر دکان و مغازه شان استیجاری باشد، علاوه بر ضرر مذکور، اجاره مغازه ای که به دلیل قرنطینه باز نبوده را باید پرداخت کنند. اضافه بر این ها، حقوق شاگردان مغازه، عیدی و سنوات، حق بیمه، مالیات، قبوض آب و برق و گاز و ...
چنین افرادی رسما به زیر صفر خواهند رفت اگر حکومت دخالت مثبتی نکند. دولت در این اوضاع، می بایست علاوه بر کمک نقدی، مالیات ها را ببخشد، حق بیمه را به کردن بگیرد و وام های کم بهره و بلند مدت به صاحبان کسب و کار برای جبران خسارات بدهد. اما دریغ که ظاهرا در این اوضاع، قرار است فقط نظاره گر باشد