آتش

با توام آتش ! چرا سوزاندیش ؟

عشق را اینگونه تو فهماندیش ؟!

او که چون پروانه دورت حلقه زد 

نا جوانمردانه سویت ، خواندیش 

  

شعله و گرما و سوسوی تو بود

عشق را در دل چنین رویاندیش

او به شوق وصل سویت پر کشید

شربت عشقت چه بد ، نوشاندیش

نرم نرمک ، مهربان ،سویت پرید

آتش خشمت چرا افشاندیش ؟!

عشق شعله ، قدرت عقلش ربود

در سماعی آتشین رقصاندیش

از زمین تا آسمان پرواز کرد

آسمانی بود و بر گرداندیش

آسمان بنگر ، درخشان ماه بین

از زمین تا آسمان  تاباندیش

عشق بیدار است ، آتش گوش دار !

زیر خاکستر فقط ، خواباندیش

   شعر از :  میترا بابازاده