خوشا تنی که بر آن نقش بوریا افتد

مرا مسوز که نازت ز کبریا افتد
چو خس تمام شود شعله هم ز پا افتد

غم زمانه ز ما بیدلان ندارد رنگ
بسان دزد که در خانه گدا افتد
  
لباس فقر به زاری نصیب هر کس نیست
خوشا تنی که بر آن نقش بوریا افتد

دلم ز همرهی اشک وا نمی ماند
نه آتشی است که از کاروان جدا افتد

تلافی ار نکند روزگار عقده گشاست
گره ز هر چه گشاید به کار ما افتد

به غیر دیده که از گریه آب و تابش رفت
که دیده ز آب روان خانه از صفا افتد

چو قرعه در بدنم استخوان شکسته شود
ز ضعف گر به سرم سایه هما افتد

کشنده تر ز مرض منت طبیبان است
خوشست درد به شرطی که بی دوا افتد

حریص چشم طمع دارد از کریم و لئیم
مگس بخوان شه و کاسه گدا افتد

اگر حمایت فقرش کند سپرداری
نمی گذارد کاتش به بوریا افتد

سیاه روزی ما رنگ بست خواهد شد
کلیم اگر به من آن چشم سرمه سا افتد

کلیم کاشانی