مشاعره

ناهید نوری

به نام خدایی که زن آفرید        /      حکیمانه امثال ِ من  آفرید

خدایی که اول تو را از لجن       /       و بعداً مرا از لجن آفرید !

برای من انواع گیسو و موی       /      برای تو قدری چمن آفرید ! 

مرا شکل طاووس کرد و تورا            /    شبیه بز و کرگدن آفرید            !

به نام خدایی که اعجاز کرد       /     مرا مثل آهوی ختن آفرید  

تورا روز اول به همراه من  /             رها در بهشت عدن آفرید

ولی بعداً آمد و از روی لطف /           مرا بی کس و بی وطن آفرید

خدایی که زیر سبیل شما                 بلندگو به جای دهن آفرید !

وزیر و وکیل و رئیس ­ ات نمود           مرا خانه ­ داری خفن آفرید

برای تو یک عالمه کِیْسِ خوب         شراره ، پری ، نسترن آفرید

برای من اما فقط یک نفر                براد پیت من را حَسَنْ   آفرید !

برایم لباس عروسی کشید                و عمری مرا در کفن آفرید

به نام خدایی که سهم تو را               مساوی تر از سهم من آفرید

و پاسخ دندان شکن نادر جدیدی

به‌نام خداوند مردآفرین /      که بر حسن صنعش هزار آفرین

خدایی که از گِل مرا خلق کرد /    چنین عاقل و بالغ و نازنین

خدایی که مردی چو من آفرید /     و شد نام وی احسن‌الخالقین

پس از آفرینش به من هدیه داد /    مکانی درون بهشت برین

خدایی که از بس مرا خوب ساخت / ندارم نیازی به لاک، همچنین

رژ و ریمل و خط چشم و کرم /      تو زیبایی‌ام را طبیعی ببین

دماغ و فک و گونه‌ام کار اوست /   نه کار پزشک و پروتز، همین !

نداده مرا عشوه و مکر و ناز /       نداده دم مشک من اشک و فین!

مرا ساده و بی‌ریا آفرید /             جدا از حسادت و بی‌خشم و کین

زنی از همین سادگی سود برد /  به من گفت از آن سیب قرمز بچین

من ساده چیدم از آن تک‌درخت /      و دادم به او سیب چون انگبین

چو وارد نبودم به دوز و کلک /        من افتادم از آسمان بر زمین

و البته در این مرا پند بود /              که ای مرد پاکیزه و مه‌جبین
تو حرف زنان را از آن گوش گیر / و بیرون بده حرفشان را از این
که زن از همان بدو پیدایش‌ات /        نشسته مداوم تو را در کمین !